Kaljenje povećava otpornost prema niskim temperaturama
Priprema biljaka da bi preživele niske temperature počinje još u jesen, kada se u noćnim časovima postepeno snižava temperature vazduha. Proces kaljenja u tom period odlikuje se znatnim povećanjem sadržaja šećera u listovima a naročito u čvoru bokorenja ozime pšenice.
Mehanizam ove pojave sastoji se u tome što u toku jeseni, u vreme sunčanih dana, pšenica pri pozitivnim temperaturama može relativno intenzivno da vrši proces fotosinteze, dok u večernjim, noćnim i jutarnjim časovima pri niskim temperaturama, u biljkama se usporava proces disanja i rasta, što dovodi do nakupljanja šećera.
U zimskom periodu biljke koriste šećer, ne samo kao zaštitnu materiju radi snižavanja tačke mržnjenja ćelijskog soka, već i kao energetski materijal koji obezbeđuje proces disanja. U ozimoj pšenici se nakupljaju prvenstveno disaharidi i monosharidi. Tokom kaljenja dolazi do hidrolize disaharida, što omogućava povećanje osmotskog pritiska ćelija i prema tome otpornosti biljaka prema mrazu. Posle završetka nakupljanja rezervnih materija pri prelazu na temperature ispod 0⁰C, koje određuju tzv. prve faze kaljenja biljaka, pšenica relativno lako izdržava temperature od -10 do -12⁰C.
Posle prve faze nastupa druga faza kaljenja pri temperaturi od -2⁰C do -7⁰C. Pri ovom procesu dolazi do znatnog obezvodnjavanja ćelija odnosno smanjenja sadržaja vode u listovima i čvoru bokorenja čime se otpornost na mraz povećava . Tada biljke mogu izdržati i do -20⁰C. U toki zime u vezi sa potrošnjom ugljenih hidrata i organskih kiselina na disanje, otpornost na mraz, kaljenje biljaka se smanjuje, a povratak prolećnih hladnoća često predstavlja uzrok uginuća biljaka ozime pšenice, čak i pri relativno slabim mrazevima.
Izvor:PSSS